Open of Sluit Mobiele Navigatie
  • Het verhaal van Rataj

Lieve Rataj,  

Weet je nog? Toen we elkaar in het begin van het schooljaar ontmoetten?   
Vanaf dat moment noemde je mij ‘juf’. Ik voelde me helemaal geen juf omdat ik er niet voor gestudeerd heb. Als gezant van Uilenspel, een vzw die anderstalige kinderen wil helpen met het Nederlands kwam ik je elke week een handje helpen met je huiswerk. Als een solidaire buurtbewoner van de multiculturele wijk waarin we beiden wonen. 
 
Ook was ik bezorgd dat deze titel een soort plechtige afstand zou scheppen tussen ons waardoor jij je niet spontaan zou verhouden tot mij.  En een juf is gebonden aan het leerplan waarin staat wat iedereen van jouw leeftijd moet kunnen. Maar ik wilde juist de vrijheid om een stapje terug te zetten om te kijken wat wél goed lukte. 

Stilaan vertrouwde je mij en durfde je fouten maken zonder je beschaamd te verbergen met het hoofd op de armen.  Je leerde dat het ok is om soms eens buiten de lijntjes te kleuren. Je vertelde me meer over je belevenissen op school, over je beste vriendin Maryam en soms ook over de herinneringen aan je land van afkomst.  En dan voelde ik me eerder een vriendin, nieuwsgierig naar je leefwereld en je exotische achtergrond. 

Meer en meer durfde je je stoere houding te laten varen en je kwetsbaar op te stellen wanneer je toegaf dat je iets niet kon. 

En dat alle andere kinderen in je klas het wel konden, volgens jou. Dan liet ik je zien dat dingen wel degelijk lukten wanneer we er samen rustig op oefenden. 
 
Ondanks onze meer vriendschappelijke verhouding, bleef je me juf noemen. Ik moet toegeven dat ik me meer en meer juf voelde, want sinds wij samenwerkten maakte je ongelooflijke sprongen op school. 
 
Soms was jij eventjes mijn juf, of ‘juffertje’ gezien je zeven jaar. Wanneer je mij bijvoorbeeld het woord voor 'dadel' in jouw taal aanleerde. Maar je viel uit je rol wanneer je me dan hartelijk uitlachte als ik het woord nét niet goed uitsprak. 
 
Ondertussen ben ik wel overtuigd dat ik je juf ben, Rataj. Je hebt me laten ervaren dat deze titel heel wat breder is dan ik eerst dacht. Ik ben jouw grappige, zotte, speelse juf en maar heel af en toe, als ’t echt niet anders kan, streng en zakelijk. 

Een juf met een Mary Poppins gehalte zoals ik elke week uit mijn grote fietstas nieuwe spelletjes en leermateriaal tevoorschijn tover.  Een juf met Pipi Langkous manieren wanneer we gewoon verder lezen met onze mond vol cake.  Héél on-juffig vind je dat!

Of we schrijven ondersteboven in je schriftje, soms met rode balpen, dan weer met groene, al naar gelang onze goesting op dat moment.  En plakken het vol met beloningsstickers, zoveel mogelijk, wanneer en waar we maar kunnen. 
 
Ondertussen ben je vrolijk huppelend bijgebeend met het niveau van je klas. Tot ieders verrassing. Zonder haast en bijna zonder moeite, lijkt het wel. Leren is leuk, dat is het belangrijkste dat  in mijn ongeschreven leerplan staat. Daar zijn we samen na een heel schooljaar zeker en vast in geslaagd. Wat ben ik trots op jou! En blij dat ik voor een jaar jouw juf mocht zijn. 
 
Volgend schooljaar zien we elkaar weer. Tot dan! Ik kijk ernaar uit!   
 
'Juf Annika'  

  • Het verhaal van Rataj

Rataj (7jaar) aan het woord

 

Dit zijn mijn mama Amani en mijn papa Idrac. Ze woonden tot 2001 in Soedan.

Ik ben Rataj


Ik ben Rataj Abdoelraman. Ik ben 7 jaar en ben in België geboren. Ik woon in de Brugse Poort. Ik ga naar school in de freinetschool 'Het eiland' in Malem. Vorig schooljaar heb ik gedubbeld in het eerste leerjaar, bij juf Elisabeth. Ik vond het heel moeilijk om te leren lezen en was bang dat ik naar het Buitengewoon Onderwijs zou moeten gaan. 'Juf annika' van Uilenspel heeft mij geholpen om beter Nederlands te praten en nu mag ik naar het 2de leerjaar gaan. Ik ben heel blij.

Mijn beste vriendin is Maryam. Ze zat 2 jaar geleden in mijn klas, maar ze mocht toen wel naar het 2de leerjaar gaan. We spelen nog veel samen tijdens de speeltijd. Mijn buurmeisje zit bij mij in de klas en we spelen vaak samen, op school maar ook thuis. 

Rataj:"Ik wil later fotograaf of tandarts worden."

Soedan

We hebben weinig contact met onze familie. Ongeveer één keer per maand kunnen we met hen praten via 'Skype', maar dit is voor mijn familie moeilijk te organiseren omdat ze afgelegen wonen en geen computer hebben. Sommige van onze familieleden zijn weggetrokken uit Soedan, bijvoorbeeld naar Nederland.

Vorige zomer ben ik voor het eerst met mijn mama en papa op familiebezoek gegaan in Soedan. Ik heb er mijn grootouders, tantes, nonkels, neven en nichten ontmoet. Dat was heel leuk. Wat ik niet leuk vond, was dat ik in Soedan, als meisje, niet mocht doen wat ik wou. Ik mocht er bijvoorbeeld niet zwemen of een broek dragen. Ik ben blij dat ik in België wel vrij mag spelen.

  • Het verhaal van Rataj

Leven in Gent

Mijn mama en papa wonen in België sinds 2001 en hebben zich ondertussen goed geïntegreerd. Via Kompas hebben ze beiden integratiecursussen en Nederlandse les gevolgd. Mijn mama weet veel over de geschiedenis van Gent. Mama heeft deze cursussen gevolgd in het Arabisch en papa in het Nederlands. Mijn papa heeft verder nog Engels en een beetje Frans geleerd.

Mijn papa deed in Soedan bureauwerk en werkte in 'de cargo' zoals hij het noemt. Hij wil niet stilzitten en werkt ondertussen als klusjesman in Sint-Denijs-Westrem. Hij was het niet gewoon om met zijn handen te werken maar heeft via zijn werkt allerlei vaardigheden geleerd: verven, loodgieterij, ...Hij gaat met de tram en de bus naar zijn werk.

Papa Idrac: "Ik woon graag in Gent. Gent is een mooie stad!"

Mijn mama werkt bij de stad Gent als poetsvrouw. Elke maandag volgt zij een technische opleiding en wordt ze 'uitgezonden' naar verschillende werkplaatsen. Zo poetste ze al in verschillende bedrijven en ook in een crèche. Ze gaat met de tram naar het werk. Mijn mama zou liever met de fiets overal naartoe gaan, maar ze heeft dit nooit geleerd omdat het in Soedan verboden is voor vrouwen om te fietsen. Via het werk heeft ze de kans om dit in groep te leren en ze kijkt er enorm naar uit. 

Mama Amani: "Ik hoop dat Rataj later dokter wordt."

Mijn ouders hebben ondertussen veel vriendschappen gesloten met de mensen in de buurt en met collega's op het werk.

Liefs, 

Rataj (getuigenis 2013)

Deze website gebruikt cookies

Selecteer hieronder welke cookies we mogen opslaan op jouw toestel

Je kan meer informatie over cookies terugvinden op deze pagina: Privacybeleid